دوره 2، شماره 1، 1399، صفحات 41 - 55

نویسندگان : بهمن سعیدی پور* ¹ ، عباس محمدی پور ²

چکیده :
امروزه توانمند سازي به عنوان يكي از ابزارهاي سودمند ارتقا كيفي كاركنان و افزايش اثربخشي سازماني تلقي مي گردد. به منظور كسب موفقيت در محيط در حال تغيير كسب و كار امروزي، سازمانها به دانش، نظرات، انرژي و خلاقيت كليه كاركنان، اعم از كاركنان خط مقدم تا مديران سطح بالا،نيازمندند. برای تحقق اين امر،سازمانها از طريق توانمند سازي كاركنان مربوطه به منظور تشويق آنان به ابتكار عمل بدون اعمال فشار، ارج نهادن به منافع جمعي سازمان با كمترين نظارت و انجام وظيفه به عنوان مالكان سازمان،اقدام مي نمايند. همچنين، توانمند سازي جهت حفظ اميد و وابستگي كاركنان باقيمانده در طي زما ن هاي كوچك سازي سازمان حايز اهميت مي باشد. توانمند سازي،كاركنان را قادر مي سازد تا در مواجهه با مشكلات و تهديدها،از مقاومت و انعطاف پذيري بيشتري برخوردار باشند. لذا مي تواند به عنوان منبعي كه از آسيب پذيري كاركنان جلو گيري نمايد و بذر اميد را در شرايط بحراني از جمله انهدام سرمايه هاي مالي و از بين رفتن زندگي انساني، در دل آنان بكارد، مفيد واقع گردد. در اين مقاله پس از تعريف توانمند سازي، تاریخچه فرآیند، مزایا و مدل های توانمندسازي كاركنان مورد نظر قرار گرفته است و در پايان، مدل پیشنهادی جهت توانمندسازي كاركنان ارايه گرديده است.

کلمات کلیدی :
توانمندسازی، منابع انسانی، سازمان